رسانایی الکتریکی و حرارتی بالا، چکش‌خواری و انعطاف‌پذیری، خاصیت غیرمغناطیسی و استحکام و راحتی کار با آن از مهم‌ترین ویژگی‌های مکانیکی مس است که می‌توان با ترکیب در فلزات دیگر این ویژگی‌ها را بهبود بخشید. از ترکیب مس با فلزاتی مانند روی و قلع آلیاژهایی به دست می‌آید که خواصی به مراتب کاربردی‌تر از خود مس دارد. این آلیاژها مقاومت بالاتری نسبت به مس دارند و می‌توانند در مواردی که مس قابلیت استفاده ندارند به کار برده شوند. اما آلیاژ چیست و چرا با ترکیب چند فلز آن را به دست می‌آورند؟ 

آلیاژ
آلیاژ، مخلوط یا محلول جامد فلزی متشکل از یک فلز اصلی که آن ‌را فلز پایه می‌گویند با یک یا چند عنصر فلزی و یا غیرفلزی است. آلیاژ معمولا خواصی متفاوت از عناصر تشکیل‌دهنده خود دارد. بسته به میزان همگنی در اختلاط عناصر، آلیاژ می‌تواند تک‌فاز یا چندفازی باشد. هدف از آلیاژسازی، تغییر و بهبود خواص ماده مانند شکل‌پذیری، استحکام، سختی و ... است.

آلیاژ فلزی و سرامیکی
به محلول جامدی که حداقل یکی از اجزای آنها فلز بوده و خواص فیزیکی وشیمیایی فلزی داشته باشند، آلیاژ فلزی و به محلول‌های جامدی که حداقل یکی از اجزای آنها سرامیکی بوده و خواص سرامیکی داشته باشند، آلیاژ سرامیکی گفته می‌شود.

فلز پایه
در شیمی فلز پایه برای اشاره به فلزی به کار می‌رود که به آسانی اکسیده یا خورده می‌شود و به‌طور متغیر با اسید هیدروکلریدریک رقیق‌شده برای تولید هیدروژن واکنش نشان می‌دهد. از نمونه‌های آن می‌توان به آهن، نیکل، سرب و روی اشاره کرد. مس به عنوان یک فلز پایه در نظر گرفته می‌شود، چراکه نسبتا به سادگی اکسید می‌شود، هرچند که با اسید هیدروکلریدریک واکنش نشان نمی‌دهد.